در سال‌های اخیر مدام اصطلاحات و اسامی فناوری‌های مختلفی به گوشمان خورده است. با هوشمند شدن گوشی‌های تلفن همراه و رواج اشکال متنوع ارائه‌ی اینترنت
بی‌سیم، واژگانی مثل 3G، 4G، Lte، TD-LTE، FD-LTE و… اسامی هستند که از سوی شرکت‌های ارائه‌دهنده‌ی خدمات، تکرار می‌شوند. خصوصاً همراه شدن دو
اصطلاح Lte و 4G در گوشی‌های موبایل باعث شده این دو نام تقریباً مشابه یکدیگر نام‌گذاری شوند.
اما آیا به‌راستی Lte همان 4G است؟ آیا اشکال جدیدتر اینترنت ثابت مانند TD-LTE را هم می‌توان به‌نوعی 4G قلمداد کرد. اینها سوالاتی هستند که سعی می‌کنیم در
متن پیش‌رو برای آنها پاسخی پیدا کنیم.
4G از کجا آمد؟
تحولات در ارتباطات موبایلی با نام Generation به معنی نسل از هم تفکیک می‌شوند. هر نسل ضمن حفظ امکانات نسل قبلی امکانات دیگری برای توسعه‌ی ارتباطات
کاربران ایجاد می‌کند. از مکالمه با کیفیت آنالوگ، تا پیام کوتاه، پیام چندرسانه‌ای و مکالمه‌ی دیجیتالی همگی در نتیجه‌ی تغییر نسل‌های ارتباطات بی‌سیم بر بستر شبکه‌ی
سلولی ایجاد شدند. اما نکته‌ی بسیار مهم در تغییرات هر نسل نسبت به نسل قبلی، توسعه‌ی ظرفیت شبکه‌ی موبایلی در افزایش سطح ترافیک و پوشش گسترده‌تر بوده
است. همچنین به موازات این تغییرات روند توسعه‌ی تکنولوژی به غیر از پیشرفت در کیفیت مکالمات، نقل‌وانتقال داده را نیز ممکن کرد. در این مسیر با استفاده از
پروتکل‌ها و فناوری‌های بهینه‌سازی شبکه، هر نسل بی‌سیم؛دارای نسخه‌ی پیشرفته‌تری نیز (با پسوند Advanced) شد.
اسامی2.5G، 2.75G(EDGE)، 3.5G(HSDPA+) و 4.5G یا Lte Advanced، همگی بهینه‌سازی شبکه‌های قبلی و آماده‌سازی قعالیت‌های اپراتورها و تأمین‌کنندگان برای
ارتقا به نسل بعدی، هم‌زمان با نیاز بازار بودند.
LTE بستری برای رسیدن به 4G و فراتر از آن
در صنعت مخابرات، Long Term Evolution (LTE) یک استاندارد در راستای سرعت بخشیدن به ارتباطات بی‌سیم برای تلفن‌های همراه و مودم‌ها براساس تکنولوژی
GSM / EDGE وUMTS / HSPA است. این فناوری با استفاده از رابط کاربری‌های مختلف در سطح دسترسی و همچنین ارتقاء هسته‌ی مرکزی شبکه، سرعت و ظرفیت
را افزایش می‌دهد. این استاندارد توسط3GPP (پروژه‌ی مشارکت نسل سوم) توسعه یافته و ادامه‌ی همین مسیر است. همچنین LTE یک مسیر ارتقاء برای حامل‌های
داده با هر دو شبکه GSM / UMTS و CDMA2000 است. فرکانس‌های مختلف LTE و باندهای مختلف استفاده شده در کشورهای مختلف به این معنی است که تنها
دستگاه‌های چند بانده قادر به استفاده از LTE هستند. الزامات این استاندارد در اصل توسط بخش رادیویی اتحادیه‌ی جهانی مخابرات ITU-R در مشخصات پیشرفته
IMT تنظیم شده است.
در حوزه‌ی اینترنت بی‌سیم با توجه به فشارهای بازار و پیشرفت‌های قابل توجهی که وایمکس در تکامل سریع دسترسی و LTE به فناوری‌های اصلی 3G وارد کردند،
ITU تصمیم گرفت که LTE همراه با فناوری‌های فوق می‌تواند به نام تکنولوژی 4G نامیده شود. استاندارد پیشرفته‌ی LTE به عنوان LTE Advanced نیز به‌طورکلی
نیازهای ITU-R را به عنوان IMT-Advanced درنظر می گیرد. برای تمایز LTE Advanced و WiMAX-Advanced از فناوری های فعلی 4G، ITU آنها را به عنوان
“4G واقعی”تعریف کرده است.
دیدگاهتان را بنویسید